Jerzy Owsiak, urodzony 6 października 1953 roku w Gdańsku, to człowiek, którego zna cała Polska. Dziennikarz radiowy i telewizyjny, wizjoner, działacz społeczny, a przede wszystkim - jak sam mówi - "obserwator rzeczy ulotnych i dziwnych". Karierę zaczynał w Rozgłośni Harcerskiej w 1986 roku, a później można go było usłyszeć w Programie I i III Polskiego Radia, gdzie prowadził kultowe audycje BRUM i Sie kręci. Pracował też w Esce Rock, a jego głos stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych w polskim eterze.

Owsiak to jednak nie tylko dziennikarz. To pomysłodawca i prezes Fundacji Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, dzięki której od ponad trzech dekad Polacy grają razem, by ratować życie i zdrowie dzieci oraz seniorów. Stworzył też Przystanek Woodstock (obecnie Pol'and'Rock Festival) - jedno z największych wydarzeń muzycznych w Europie, które co roku przyciąga setki tysięcy fanów wolności, muzyki i pozytywnej energii. W życiu prywatnym jest mężem Lidii Niedźwiedzkiej-Owsiak, zwanej pieszczotliwie "Dzidzią", i ojcem dwóch córek - Oli i Ewy. Gra na perkusji, tworzy witraże, a w młodości marzył o tym, by studiować na Akademii Sztuk Pięknych.

I właśnie o tym marzeniu opowiedział niedawno podczas inauguracji roku akademickiego w Warszawskiej Szkole Filmowej. Pojawił się tam z walizką pełną pamiątek, które nazwał swoimi "świętymi Graalami". Wśród nich znalazła się płyta Woodstock Amerykański, za którą - jak żartował - "chyba do dziś komuś wisi ratę". Jednak za śmiechem kryła się szczerość. Owsiak przyznał, że mimo wielu sukcesów, jedna rzecz w jego życiu się nie udała.

- Pięć razy zdawałem na Akademię Sztuk Pięknych. Nigdy mi się to nie powiodło

- wyznał.

W swoim stylu dodał jednak, że porażki są częścią drogi.

- Każda klapa to trampolina. Najpiękniejszy czas to ten, gdy pokonujesz kłopoty

- tłumaczył studentom. Choć nigdy nie został artystą z dyplomem, stworzył najpiękniejszy festiwal świata i największą orkiestrę dobra, której dźwięki zna cały kraj.

Dziś, w swoje 72. urodziny, Jurek Owsiak wciąż udowadnia, że pasja, humor i serce na dłoni potrafią zmieniać świat. Sto lat, Jurku - oby Twoja orkiestra grała jeszcze długo i zawsze na bis!