Był mistrzem, bohaterem, ikoną polskiego sportu. Ale w domu - niemal nieobecnym ojcem. Waldemar Kulej, syn słynnego boksera Jerzego Kuleja, w rozmowie z RMF FM wspomina dzieciństwo naznaczone brakiem bliskości i życiem w cieniu ojcowskiej sławy.

- Gdy przychodził do domu, myślałem, że to wujek albo dziadek

- przyznaje. Treningi, zgrupowania i wyjazdy pochłaniały ojca bez reszty. Rodzina była dodatkiem do jego sportowej pasji. O sukcesach taty Waldemar dowiadywał się z radia i gazet.

- Moi rówieśnicy wiedzieli o nim więcej niż ja

- mówi gorzko.

Z czasem pojawił się żal.

- Zawsze miałem pretensje, że nas nie dostrzega

- wspomina. Dopiero jako dorosły mężczyzna, sam będąc ojcem, zaczął rozumieć, jak trudno pogodzić sportową karierę z życiem rodzinnym. Nie wszystko udało się jednak wyjaśnić.

- Część rzeczy pozostała między nami niewypowiedziana

- dodaje.

Były też momenty radości. Święta, rodzinne rozmowy (a raczej monologi taty), anegdoty z życia mistrza.

- Najbardziej zapamiętałem robota z Tokio

- śmieje się. Choć spotkania były rzadkie, dawały mu namiastkę bliskości, której tak bardzo brakowało.

Po zakończeniu kariery Jerzy Kulej wciąż żył boksem - komentował, promował, był duszą towarzystwa. Rodzina znów została w tle. Mimo to to właśnie ojciec namówił Waldemara na studia w Akademii Wychowania Fizycznego.

- Jego słowo było dla mnie wyrocznią

- przyznaje. Dopiero po śmierci taty poczuł, że może żyć po swojemu.

Dziś stara się być innym ojcem - obecnym, wspierającym, dającym wolność.

- Moja zasada? Pokaż mi kierunek, a ja cię w nim wesprę

- mówi. Wie, że nie naprawi przeszłości, ale może wyciągnąć z niej lekcję.

Historia Waldemara Kuleja to przypomnienie, że za każdym wielkim sportowym sukcesem stoi też druga, cichsza strona medalu - ta, na której zapisane są emocje, tęsknota i nieopowiedziane słowa.